Jarig

Wat was ik blij met mijn bagage die gisteren aan het eind van de middag terug kwam. Eindelijk mijn haar weer wassen met shampoo en weer douchegel kunnen gebruiken. Ook een paar schone kleren waren meer dan welkom. Nu rook ik eindelijk niet meer als een Afrikaan.

Het douchen is hier iedere keer een uitdaging. Er is een thermostaatkraan, waarbij je kunt kiezen uit koud of koud water. Bij het eerste dunne straaltje is het even flink naar adem happen, maar uiteindelijk is het toch wel lekker.

Vandaag is Etta jarig!!! Meegenomen cadeautjes vanuit Nederland uitpakken en halverwege de middag even naar de bakker om taart te halen.

Verder vandaag in verschillende delen van de stad geweest. Eerst kennisgemaakt met de familie van Rosien. Rosien is een van de meisjes die iedere dag voor ons kookt.
Hier kregen we gelijk een beker water aangeboden. Dit wordt beleefd afgeslagen, want het water hier kunnen wij niet drinken. Dan zijn we morgen zeker ziek.

De mensen wonen hier vaak met de hele familie bij elkaar. Een huis of huisjes rondom een erf, waar alles gebeurt, wassen, koken, haren vlechten enz. De oudste persoon is het hoofd van de familie, meestal is dit oma.
In huis stond een grote baal rauwe pinda's. We kregen een zakje mee om te proberen. Nu heb ik ze vorige keer al gegeten en ik vond dit niet echt lekker.

Van Rosien naar Rashmatta. Rashmatta is een vrouw/meisje die altijd voor Marlon werkte: schoonmaken, de was doen enz. Momenteel doet ze dit even niet, omdat ze net een kindje gekregen heeft.
Ik schreef net vrouw/meisje, omdat de meisje hier al heel snel volwassen zijn en veel verantwoordelijkheid hebben.
Ik schat Rashmatta amper 20 jaar oud, en ze heeft nu een dochtertje van iets meer dan 2 maand.
Ook weer bij haar thuis kregen we water aangeboden. Het huisje waar zij woont bestaat uit een kamer van hooguit 2 bij 3 meter, met daarachter zo'n zelfde ruimte waar ze slapen.
We kregen het kindje op schoot met een doek eronder want luiers kennen ze hier niet. Wat een mooi kindje met haar grote bruine ogen en haar kleine zwarte vingertjes om mijn grote witte vinger.

Na Rashmatta nog even een snelle begroeting bij wat muzikanten die Marlon kent. Hier konden wij mooi even gebruik maken om wat foto's van de moskee te maken. Een moskee gemaakt van leem met allemaal uitstekende takken. Deze takken zijn er bij de bouw ingemaakt, zodat ze dit als een soort trap konden gebruiken en zo steeds een stukje hoger konden bouwen.

De moeder van Aisha (het andere meisje dat helpt met koken en andere dingen), opgezocht en begroet. Zij zit iedere dag te bedelen bij de supermarkt. In de hele stad (400.000 inwoners) zijn trouwens maar 2 supermarkten. De rest wordt gewoon op straat verhandeld of op de markt. De moeder van Aisha kan niet praten, alleen wat geluiden uitbrengen.

Daarna nog naar de familie van Madina, Madina was er zelf niet. Zij heeft Marlon jaren geholpen met de verzorging van zijn reizigers.
Ook hier weer herkenning, vooral als de trois filles weer genoemd werden. Assana was er ook en dit is een meisje die een aantal jaren naar school is geweest van het geld dat Marit de vorige keer van haar zakgeld gespaard had, omdat ze hier iets goeds mee wilde doen.
Hier een paar stukjes Afrikaanse meloen gegeten (lekker).

Eigenlijk had Marlon ook het plan opgevat om ons nog mee te nemen naar de grote markt, maar dat wilde hij ons niet meer aandoen. Dat zou teveel van het goede worden. Dit waren al genoeg indrukken.
Ik kan mij ook van vorige keer herinneren dat ik dit toen de overtreffende trap van chaos noemde.

Ik vind wel wel nu ik hier voor de 2de keer ben dat het niet meer zo overweldigend is als vorige keer. Het is nog steeds veel, heel veel indrukken, maar het komt niet meer zo heftig binnen als de voorgaande keer.