kariteboter

4 januari

Vanochtend vroeg op, want we gaan naar Gaoua. Hier is iedere zondag markt, maar er wordt hier ook veel goud verhandeld. Het zuid-westen van Burkina is rijk aan goud.

Om 7:00 u vertrekken. Dat was de bedoeling, maar je raadt het al het werd toch weer later. Er moet nog even dit geregeld en er komt nog eens iemand langs die iets moet enz.

Een lange tocht van zo'n 3,5 uur in de auto. Onderweg langs veel dorpjes, waar veel mensen de meest mooie en dure brommers en motoren hebben. Dit zijn vooral de rijke jongens die het goud vinden. Dit staat wel in schril contrast met wat je verder in de dorpjes ziet aan armoe.

Op de markt veel etenswaren, verschillende soorten oliebolletjes. Deze eet je met een beetje zout.
Geslachte varkens die aan de boom gespijkerd waren, te wachten op verkoop. De mensen hier waren niet zo blij met het maken van foto's dus dit moest dan af en toe gewoon stiekem. Al die mooie beelden kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan.

Het goud wordt verkocht door vrouwen uit de omliggende dorpjes. Zij komen hier naar toe en dan onderhandel je met ze over de prijs en dan kun je een paar gram goud kopen. Als deze vrouwen hun geld ontvangen hebben dan gaan zij zelf weer naar de markt om boodschappen te gaan doen.

Ondertussen waren wij wel de grootste bezienswaardigheid op deze markt volgens mij.


5 jan

Nieuwe poging vandaag voor de kariteboter. Toen we dit keer aankwamen was de vrouw van Ibrahim al druk bezig. In een grote bak waren de gemalen karitenoten gedaan en hier werd iedere keer warm water bijgevoegd. Dit moest dan met de handen vermengd worden en zo werd het een grote bruine pasta die naar chocola rook.

Dit ging een hele tijd zo door, totdat het lang genoeg gekneed en de kleur veranderd was. Toen ging er koud water op, waardoor het vet boven kwam. Dit werd er uitgehaald als grote ballen en in een pan gedaan op een vuurtje. Dit werd gekookt net zolang tot het olie was geworden. De olie koelt af en dan heb je kariteboter.

Wij hadden geen tijd meer om te wachten tot het afgekoeld was. Dus we zijn weggegaan en de boter wordt ons nagebracht. Zelf de olie meenemen was not done. Het is een gebruik dat de kariteboter niet in vloeibare vorm het dorp mag verlaten. Eerst moet het hard worden en dan pas mag het vervoerd.

In de tijd van kijken en wachten kregen we ook weer de Afrikaanse thee aangeboden. Weer het hele ritueel van koken, laten pruttelen, overgieten, terug enz. Ik begin de thee ondertussen te waarderen.

Kariteboter maken, een ontzettend lichaamlijk zwaar werk. En gezien de hoeveel tijd en energie die er in gaat zitten eigenlijk onbetaalbaar.

Aan het eind van de dag met iemand mee naar de markt om nog wat souvernirs te kopen. Mooi om te zien hoe zij voor ons onderhandelde, maar ze wilde heel veel dingen niet voor ons kopen omdat de prijs veel te hoog lag.
Ze vertelde dat ze de volgende dag wel alleen ging. Ze wist nu wat wij wilden hebben en dan zou ze het zonder ons wel voor de normale Afrikaanse prijs kunnen krijgen.