Gelukkig nieuwjaar
Blijf op de hoogte en volg jet
01 Januari 2015 | Burkina Faso, Bobo-Dioulasso
Het eten hier: veel rijst, weinig vlees, rauwkost of groente (vooral bonen) en bij alles wordt heel veel olie gebruikt.
Twee dagen terug was er iets extra's gemaakt. Speciaal voor Etta werd er gezegd, want Jet heeft dit al gehad. Ik wist al wat er ging komen, maar heb er maar niet bijverteld dat ik dit de vorige keer helemaal niet gegeten heb.
Een diep bord met een bord omgekeerd er op, als deksel om het warm te houden. Etta mocht eronder kijken en het dan proeven. In eerste instantie herkende ze het niet wat er op het bord lag. Na nog eens goed kijken begreep ze wat ze te eten kreeg: gebakken rupsen.
Ik vond eigenlijk dat ik toch ook niet achter kon blijven nu zij geproefd had, dus ik heb ook maar geproefd. De smaak, laat ik het zo zeggen; ik had een flinke slok cola nodig om het weg te krijgen. Erg taai ook.
We zijn bij de wever geweest. Ik heb daar een kleed gekocht, of besteld eigenlijk. Hij wordt momenteel voor mij geweven, draadje voor draadje. Ontzettend veel werk, maar ik denk wel dat het erg mooi wordt.
Voordat we bij de wever waren zijn we nog in een weeshuis geweest. Hier werden kinderen van 0 tot 1,5 jaar opgevangen. Het eerste en niet te negeren ding was de penetrante urinelucht die hier hing. Luiers kennen ze hier niet.
Allemaal kindjes op een rij die aan het eten waren met hun knuistjes in een kommetje rijst. Er was een drieling, net geboren, 3 piepkleine mensjes in een bedje.
We hadden allebei het idee dat de kinderen alles krijgen wat ze nodig hebben, eten hun verzorging enz, maar het beetje extra zoals aandacht wel moeten ontberen.
Nu is de omgang met kinderen hier sowieso anders dan bij ons. Affectie tonen naar je kind zie je hier niet snel gebeuren. De kinderen worden door iedereen opgevoed, de ooms en tantes, buren enz. En het pak slaag, wat bij ons verboden is, wordt hier nog volop toegepast.
Oudjaarsdag, naar de supermarkt om spullen te halen die niet op straat gekocht kunnen worden. Wijn en chips bijvoorbeeld.
Daarna even wat eten en drinken bij een hotel. Hier raakte we aan de praat met iemand die ons in het Nederlands met een vet Amerikaans accent aansprak. Hij werkt hier in het land voor twee jaar als vrijwilliger voor het Amerikaanse vredesleger. Hij woonde in Amerika, maar had een Nederlandse moeder, vandaar dat hij onze taal zo goed sprak.
Een vriendin van hem kwam er later ook bij zitten evenals een bevriende Amerikaan. Met hen hebben we een hele tijd zitten praten. Over het werk dat zij hier doen, lesgeven, zorgen dat de cultuur bewaard blijft en nog meer dingen, en hoe het hier werkt in dit land.
Wat zij zeiden en waar ik ook al lang achter was is: dat het enige wat hier zeker is, is dat niets zeker is. Afspraken zijn nooit op tijd, dingen gaan altijd anders dan je denkt enz. De middag vloog om en we waren zelf al aardig Afrikaans bezig door nu zelf te laat te komen op onze afspraak.
Aan het begin van de avond oliebollen gebakken, gevulde eitjes en gehaktballetjes gemaakt. Allemaal dingen die ze hier niet of nauwelijks kennen. C'est tres bon, hoorden we regelmatig.
Er kwamen muzikanten hiernaar toe om buiten op het erf te spelen. Zes muzikanten, met djembe, balofoon, bastrommels, shekere en nog wat Afrikaanse instrumenten. Heerlijk om die passie in hun spel te zien.
De poort stond open dus vanuit de buurt kwamen ze ook even kijken en een enkeling kwam dansen.
Daarna de stad in. Naar een groot plein bij het voormalig gemeentehuis. Ik zeg het voormalig gemeentehuis, omdat deze bij de onrusten van de weken voordat wij hier waren in brand is gestoken. Het is momenteel weer rustig in het land, de president is verdreven en de situatie is weer stabiel.
Op het plein een podium met optredens. Duizenden mensen op de been en op een bepaald moment, waren we helemaal omgeven door al deze mensen. Heel veel vuurwerk werd hier afgestoken en daarbij werd niet echt op de veiligheid gelet. We zijn hier maar weer weggegaan, want het voelde niet goed. Mocht daar de hel losbreken om bijv. 0:00u dan konden we geen kant op. Bang heb ik mij daar niet gevoeld, maar ook niet echt op mijn gemak.
Naar een ander plein, bij het station en hier zijn we geweest tot het 0:00u werd. De jaarwisseling vieren, zonder mijn familie in een land ver van huis. Voor mij de eerste keer, maar ook wel weer bijzonder.
Voor een ieder: BONNE ANNEE
Twee dagen terug was er iets extra's gemaakt. Speciaal voor Etta werd er gezegd, want Jet heeft dit al gehad. Ik wist al wat er ging komen, maar heb er maar niet bijverteld dat ik dit de vorige keer helemaal niet gegeten heb.
Een diep bord met een bord omgekeerd er op, als deksel om het warm te houden. Etta mocht eronder kijken en het dan proeven. In eerste instantie herkende ze het niet wat er op het bord lag. Na nog eens goed kijken begreep ze wat ze te eten kreeg: gebakken rupsen.
Ik vond eigenlijk dat ik toch ook niet achter kon blijven nu zij geproefd had, dus ik heb ook maar geproefd. De smaak, laat ik het zo zeggen; ik had een flinke slok cola nodig om het weg te krijgen. Erg taai ook.
We zijn bij de wever geweest. Ik heb daar een kleed gekocht, of besteld eigenlijk. Hij wordt momenteel voor mij geweven, draadje voor draadje. Ontzettend veel werk, maar ik denk wel dat het erg mooi wordt.
Voordat we bij de wever waren zijn we nog in een weeshuis geweest. Hier werden kinderen van 0 tot 1,5 jaar opgevangen. Het eerste en niet te negeren ding was de penetrante urinelucht die hier hing. Luiers kennen ze hier niet.
Allemaal kindjes op een rij die aan het eten waren met hun knuistjes in een kommetje rijst. Er was een drieling, net geboren, 3 piepkleine mensjes in een bedje.
We hadden allebei het idee dat de kinderen alles krijgen wat ze nodig hebben, eten hun verzorging enz, maar het beetje extra zoals aandacht wel moeten ontberen.
Nu is de omgang met kinderen hier sowieso anders dan bij ons. Affectie tonen naar je kind zie je hier niet snel gebeuren. De kinderen worden door iedereen opgevoed, de ooms en tantes, buren enz. En het pak slaag, wat bij ons verboden is, wordt hier nog volop toegepast.
Oudjaarsdag, naar de supermarkt om spullen te halen die niet op straat gekocht kunnen worden. Wijn en chips bijvoorbeeld.
Daarna even wat eten en drinken bij een hotel. Hier raakte we aan de praat met iemand die ons in het Nederlands met een vet Amerikaans accent aansprak. Hij werkt hier in het land voor twee jaar als vrijwilliger voor het Amerikaanse vredesleger. Hij woonde in Amerika, maar had een Nederlandse moeder, vandaar dat hij onze taal zo goed sprak.
Een vriendin van hem kwam er later ook bij zitten evenals een bevriende Amerikaan. Met hen hebben we een hele tijd zitten praten. Over het werk dat zij hier doen, lesgeven, zorgen dat de cultuur bewaard blijft en nog meer dingen, en hoe het hier werkt in dit land.
Wat zij zeiden en waar ik ook al lang achter was is: dat het enige wat hier zeker is, is dat niets zeker is. Afspraken zijn nooit op tijd, dingen gaan altijd anders dan je denkt enz. De middag vloog om en we waren zelf al aardig Afrikaans bezig door nu zelf te laat te komen op onze afspraak.
Aan het begin van de avond oliebollen gebakken, gevulde eitjes en gehaktballetjes gemaakt. Allemaal dingen die ze hier niet of nauwelijks kennen. C'est tres bon, hoorden we regelmatig.
Er kwamen muzikanten hiernaar toe om buiten op het erf te spelen. Zes muzikanten, met djembe, balofoon, bastrommels, shekere en nog wat Afrikaanse instrumenten. Heerlijk om die passie in hun spel te zien.
De poort stond open dus vanuit de buurt kwamen ze ook even kijken en een enkeling kwam dansen.
Daarna de stad in. Naar een groot plein bij het voormalig gemeentehuis. Ik zeg het voormalig gemeentehuis, omdat deze bij de onrusten van de weken voordat wij hier waren in brand is gestoken. Het is momenteel weer rustig in het land, de president is verdreven en de situatie is weer stabiel.
Op het plein een podium met optredens. Duizenden mensen op de been en op een bepaald moment, waren we helemaal omgeven door al deze mensen. Heel veel vuurwerk werd hier afgestoken en daarbij werd niet echt op de veiligheid gelet. We zijn hier maar weer weggegaan, want het voelde niet goed. Mocht daar de hel losbreken om bijv. 0:00u dan konden we geen kant op. Bang heb ik mij daar niet gevoeld, maar ook niet echt op mijn gemak.
Naar een ander plein, bij het station en hier zijn we geweest tot het 0:00u werd. De jaarwisseling vieren, zonder mijn familie in een land ver van huis. Voor mij de eerste keer, maar ook wel weer bijzonder.
Voor een ieder: BONNE ANNEE
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
